۳۴ ماه زندان، بدون یک روز مرخصی- درباره فرهاد فهندژ، زندانی عقیدتی

ده‌ها زندانی گمنام عقیدتی در شهرهای مختلف ایران در زندان به سر می‌برند اما تنها نام تعدادی از آن‌ها در دادخواهی مجامع بین‌المللی حقوق بشری یا رسانه‌ها ذکر می‌شود

این گزارش به معرفی یکی از زندانیان گمنام عقیدتی به نام «فرهاد فهندژ» می‌پردازد.

بیش از ۳۰ ماه است که شش خانواده بهایی، هر سه‌شنبه شب برای ملاقات همسر، پدر، پسر یا برادرشان با اتوبوس و اتومبیل شخصی، راهی تهران می‌شوند تا صبح روز چهارشنبه با زندانی‌شان در زندان رجایی شهر ملاقات کنند و پس از ملاقات، دوباره به شهرهای خویش باز‌گردند.

فرهاد فهندژ، سیامک صدری، پیام مرکزی، فواد فهندژ، کمال کاشانی و فرهمند ثنایی، شش زندانی بهایی اهل گرگان هستند که برای اجرای حکم به زندان رجایی شهر کرج تبعید شده اند.*

این شش شهروند بهایی، همراه با دو شهروند بهایی دیگر از تهران و گنبدکاووس، چهارم اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۲ خورشیدی، در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه، با اتهام‌های مختلفی همچون «تبلیغ علیه نظام»، «تشکیل و اداره تشکیلات غیرقانونی بهایی» و «عضویت در تشکیلات غیرقانونی بهایی» روبه‌رو و محاکمه شدند. برای آن‌ها حکم‌های ۱۰ سال و پنج سال حبس تعزیری صادر شد که حکم صادر شده، عینا در دادگاه تجدید‌نظر تایید شد.

فرهاد فهندژ اما ۳۴ ماه است که بدون برخورداری از حق مرخصی، دوران محکومیت ۱۰ ساله را دور از خانواده و شهر محل سکونت، در زندان رجایی شهر می گذراند. او همچنین در دهه ۶۰ که تعداد زیادی از بهاییان ایران، بازداشت و اعدام شدند، به مدت پنج سال در استان گلستان زندانی بوده است.

برای آشنایی بیشتر با این زندانی عقیدتی، با یکی از نزدیکان او گفت‌و‌گو شده است.فرهاد فهندژ، ۵۶ ساله، فردی ریزنقش با جثه‌ای ضعیف است. خانواده چهار نفره او (همسر، یک دختر ۲۳ ساله و یک پسر ۱۴ ساله)، همگی در گرگان ساکن هستند و هر هفته روزهای چهارشنبه برای ملاقات با زندانی‌شان به کرج مسافرت می‌کنند.

این فرد مطلع در پاسخ به سوال رادیو زمانه درباره چگونگی دستگیری فرهاد فهندژ می‌گوید: «۲۶ مهر ماه سال ۹۱، در یک عملیات گسترده و هم‌زمان، ۱۷ شهروند بهایی و چند شهروند مسلمان توسط ماموران اداره اطلاعات استان گلستان در شهرهای گرگان و گنبد بازداشت شدند که فرهاد هم یکی از ایشان بود. اتهام اولیه او، تبلیغ آیین بهایی بود ولی بعدتر، اتهام اداره تشکیلات بهایی را هم اضافه کردند. همه بازداشت شدگان پس از مدتی آزاد شدند اما فرهاد، کمال کاشانی و فرهمند ثنایی هم‌چنان در بازداشت نگه داشته شدند تا این‌که پس از حدود یک ماه، این سه فرد به همراه چهار بهایی بازداشت شده دیگر از گرگان و گنبدکاووس به بند ۲۰۹ زندان اوین در تهران منتقل شدند.»

این فرد در ادامه صحبت‌هایش درباره فرهاد فهندژ می‌گوید که فرهاد دانشجوی مهندسی کامپیوتر بوده که پس از انقلاب فرهنگی از دانشگاه اخراج شده است: «او تحصیلات خود را در دانشگاه اینترنتی بهاییان ایران ادامه داد و در رشته روانشناسی و علوم تربیتی فارغ تحصیل شد.»

فهندژ به حرفه ساعت‌سازی مشغول بوده است: «با آن‌که از طریق ساعت‌سازی امرار معاش می‌کرد ولی بسیاری از بهاییان و مسلمانان گرگان که از تخصص علمی فرهاد اطلاع داشتند، برای مشاوره تربیتی به او مراجعه می‌کردند و او بی آن‌که از آیین بهایی و تعالیم مذهبی سخن به میان آورد، به طور رایگان به همه مشاوره می‌داد. همین جلسه‌های مشاوره بهانه‌ای بود تا فرهاد را در روز ۲۶ مهر ماه به اتهام تبلیغ آیین بهایی دستگیر کنند اما بعد چون این اتهام ثابت نشد، او را متهم به اداره تشکیلات بهایی در گرگان کردند در حالی که تشکیلات بهایی چندین سال پیش از آن، تعطیل شده بود و اداره کننده‌ای نداشت.»

فرهاد فهندژ پس از ۳۵ روز بازداشت موقت که ۲۰ روز آن در انفرادی و تحت بازجویی پیوسته گذشته است، همراه شش شهروند بهایی دیگر از زندان گرگان به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل می‌شود. او پس از دستگیری متوجه می‌شود که حکم بازداشت دیگری هم از تهران و در رابطه با پرونده یکی از زندانیان بهایی در تهران به نام «عادل نعیمی»، برایش صادر شده است. او در بند ۲۰۹ به مدت ۱۵ روز تحت شدیدترین بازجویی‌ها قرار می‌گیرد تا این‌که به بند ۳۵۰ اوین، منتقل و پس از چند روز به زندان رجایی‌ شهر منتقل می‌شود.

جلسه دادگاه فرهاد فهندژ، عادل نعیمی، پیام مرکزی، فرهمند ثنایی، سیامک صدری، کمال کاشانی، کوروش زیاری، فرهاد اقبالی و فواد فهندژ در اردیبهشت ماه سال ۹۲ در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه، تشکیل شد. به گفته این فرد مطلع، قاضی پرونده متهمان را مستحق تخفیف ندانست و بالاترین حکم را برای ایشان صادر کرد: «طبق رای دادگاه، فرهاد فهندژ و عادل نعیمی به اتهام اداره و تشکیل تشکیلات بهایی، هر کدام به ۱۰ سال حبس تعزیری و سایر متهمان به اتهام عضویت در تشکیلات بهایی به پنج سال حبس تعزیری محکوم شدند.

این فرد نزدیک به خانواده فهندژ درباره شرایط جسمی و روحی فرهاد فهندژ می‌گوید: «روحیه فرهاد بسیار خوب است و خود را راضی به رضای خدا می‌داند. او خود را با شرایط سخت زندان وفق داده و بیشتر وقتش را صرف مطالعه می‌کند. شاید تنها نگرانی او مانند سایر هم بندانش سفرهای شبانه هفتگی خانواده، از گرگان به کرج باشد.»

از سوی دیگر همسر فرهاد فهندژ، مژده ظهوری نیز اسفند ماه سال گذشته به اتهام تبلیغ علیه نظام در گرگان محاکمه شده و منتظر صدور حکم است و فؤاد، برادر فرهاد هم با محکومیتی پنج ساله، با او هم‌بند است.

به گفته این فرد نزدیک به خانواده فهندژ، این موارد نیز می‌تواند از جمله نگرانی‌های دیگر فرهاد باشد، «هر چند او فردی آرام است و کمتر نگرانی‌های خودش را بروز می‌دهد.»

بنا به اخباری که از قوه قضایيه رژیم بدست آمده، حکمی که مدتی پیش مبنی بر اعدام محمدعلی طاهری، بنيان‌گذار «عرفان حلقه» صادر شده بود، مورد تایید قرار گرفته است.
خبرگزاری حکومتی ميزان، خبرگزاری رسمی قوه قضایيه رژیم، روز پنجشنبه هشتم مرداد و به نقل از يک «منبع آگاه» گزارش داده که اين حکم به وکيل آقای طاهری ابلاغ شده است.
اين منبع آگاه با بيان اينکه محمدعلی طاهری می‌تواند در مهلت قانونی به حکم صادر شده اعتراض کند، از او به عنوان «سرکرده فرقه انحرافی عرفان کيهانی يا حلقه» نام برده اند.
خبرگزاری حکومتی ميزان در ادامه گزارش خود به شرح موارد اتهامی و نحوه صدور حکم اعدام برای آقای طاهری پرداخته است.
به نوشته اين خبرگزاری حکومتی، محمدعلی طاهری روز ۱۴ ارديبهشت ۱۳۹۰ بازداشت و از سوی دادگاه انقلاب به اتهام «توهين به مقدسات، مداخله غير قانونی در امور پزشکی و درمان بيماران، ارتکاب فعل حرام و رابطه نامشروع، استفاده غير مجاز از عناوين علمی مانند دکتر و مهندس و ضاله بودن کتب و آثار» به پنج سال حبس، پرداخت ۹۰۰ ميليون تومان جزای نقدی و ۷۴ ضربه شلاق محکوم شد.
در همین راستا یکی از یک نماینده گان پارلمان کانادا در پی پیامی درخواست آزادی محمدعلی طاهری را از رژیم ایران نمود.
همچنین هواداران محمدعلی طاهری در سال‌های اخير چندين تجمع اعتراضی برگزار کرده‌اند و البته تعداد زيادی از آنها نيز بازداشت و زندانی شده‌اند.
آقای طاهری در تيرماه سال ۱۳۹۳ نامه‌ای به احمد شهيد، گزارشگر ويژه سازمان ملل متحد درباره حقوق بشر در ايران، گفت که «بازجويان و بازپرس‌ها» او را با «اعمال فشار و شکنجه روانی» به «اعترافات ساختگی» وادار کردند.
او همچنين گفت که به علت شکنجه‌های وارد شده بر خود در دوران بازداشت، چهار بار اقدام به خودکشی و دو بار اعتصاب غذا کرده بود

خاطراتی از قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ - اسدالله نبوی

خاطراتی از قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ - اسدالله نبوی
خاطره اول: پاییز سال 66 –اتاق 49 - بند غربی – زندان مرکزی سمنان
مدتی بود که بعد از تلاش بسیار و اعتراضات پی‌درپی، چیزی به نام بند عمومی در زندان شکل گرفته بود. ویژگی‌اش آن بود که برای اولین بار زندانبان پذیرفته بود که زندانیان قدیمی را که از سال 60 در زندان بودند با نفرات جدیدی که در سالهای 64-65 در قالب هسته‌های مقاومت دستگیر شده بودند، با هم در یک بند جای دهد. در چنین وضعیتی بود که در یکی از روزهای پاییز آن سال، تعدادی از بچه‌ها را برای بازجویی صدا زدند. طبعاً همه نگران بودند که موضوع چیست. پاسداران سعی می‌کردند این طور جلوه دهند که اتفاق خاصی نیفتاده و یک روال معمول است. اما بعد از مدتی معلوم شد که این یک بازجویی معمول نیست. فرمی بود حاوی100 سؤال که همه باید به آن جواب می‌دادند.
وقتی نوبت به من رسید، به یک انفرادی منتقل شدم و بازجو همتی با اسم مستعار سعیدی در حالی که سعی می‌کرد جو رعب و وحشت ایجاد کند مرا به داخل سلول هل داد و تهدید کرد که «باید به این صد سؤال بدون آن‌که کلمه‌یی دروغ بگویی جواب بدهی و تا وقتی به آنها جواب ندهی به بند بر نخواهی گشت». وقتی در سلول بسته شد تلاش کردم که با سلولهای کناری تماس بگیرم تا بتوانم از موضوع بیشتر سر دربیاورم. وقتی تماس مورس برقرار شد، آن طرف دیوار محمد تشرفی را یافتم. او، از نفرات قدیمی بود که از چند ماه پیش حکم زندانش تمام شده بود و حالا داشت ملی کشی می‌کرد. او برایم کاملاً شرح داد که در پاسخ سؤالات بسیار دقیق باشم، چرا که «سؤالات طوری طراحی شده‌اند که حتماً در جایی حرفهایت متناقض هم خواهند شد» و توصیه کرد که «قبل از خواندن همه سؤالات پاسخی به هیچ سؤال نده». وقتی خودم سؤالات را خواندم به درستی حرف محمد پی بردم. صد سؤال طوری طراحی شده بودند که در یک کلام، تو را به‌لحاظ موضعی که‌داری تعیین‌تکلیف می‌کرد. سؤالات از گذشته تو شروع می‌شد و بعد پروسه فردی تو و پروسه زندان و بعد تشکیلات داخل زندان و موضع‌ات در مقابل سازمان، در مقابل جنگ ضدمیهنی، تا همکاری، تا جاسوس گیری و تا… وقتی بعد از پاسخ به سؤالات، همه به بند برگشتیم، نخستین سؤال برای همه‌مان این بود که رژیم با این بازجویی‌ها که به قول خودشان سراسری هم بود و ربطی به صرفاً زندان شهرستان نداشت، دنبال چه بود و از این سؤالات چه چیزی دستگیرش شد. جالب این جا بود که بعد از این بازجویی‌ها، روند آزاد کردن نفراتی که حکمشان تمام شده بود هم متوقف شد و تقریباً همه کسانی که آن روز در کنار هم بودیم به این نتیجه رسیدیم که این بازجویی مقدمه‌یی برای طبقه‌بندی زندان و طبعاً اعدام و تصفیه کسانی است که به‌زعم رژیم خط دهنده و سر موضع هستند. اما هرگز گمان نمی‌کردیم که این صد سؤال به قتل‌عام 30هزار تن از ما راه می‌برد؛ چیزی که چند ماه بعد با به راه افتادن ماشین مرگ خمینی همه آن یاران را سربدار کرد. آقا محمد تشرفی نیز، از نخستین سربداران زندان ما بود.
خاطره دوم - 9 یا 10مرداد 67 - اتاق 11 - بند غربی – زندان مرکزی سمنان
دو سه روزی بود که پاسداران بچه‌ها را یکی یکی و گاهی دو نفره از بند صدا زده و برده بودند. فقط من در اتاق مانده بودم و دوستی به نام رسول که از بچه‌های چپ بود و بعدها در اثر بیماری درگذشت. دل تو دلم نبود. به هر در می‌زدم که خبری در بیاورم. بند 11 در جایی واقع بود که هم به زیر هشت نزدیک بود و هم در نقطه شروع سلولها قرار داشت و با سلول یک دیوار مشترک داشت. هر شب به دیوار ضربه می‌زدم و علامت می‌دادم تا اگر کسی هست خبری بگیرم. نیمه‌های شب بود که صدای باز و بسته شدن در این سلول را شنیدم. بعد از کمی مکث به دیوار ضربه زدم؛ محمدرضا جوابم را داد. محمدرضا احمدی یکی از زندانیان مقاومی بود که طی سه سال اخیر با هم در یک بند بودیم و از سه روز پیش او را از بند برده بودند. پرسیدم: «کجا بودی و بچه‌ها را کجا بردند؟» گفت: «از بچه‌ها خبری ندارم؛ اما مرا طی این سه روز، یک سره برای باز جویی و دادگاه می‌برند». پرسیدم: «چه دادگاهی؟» گفت: «نمی فهمم. دادگاهی هست که ”عالمی“ به‌عنوان حاکم ضد شرع و ”مزینانی“ به‌عنوان دادستان و آخوند دیگری، ظاهراً به‌عنوان نماینده اطلاعات در آن نشسته‌اند. چیز خاصی نمی‌گویند؛ اما فضای عمومی‌شان کمی عجیب است. به هر حال، من موضع خودم را گفتم که هوادار سازمانم و الآن هم بی‌آن که کاری کرده باشم شما مرا در زندان نگه داشته‌اید. آخوند اطلاعاتی خندید و گفت به‌زودی آ زاد می‌شی!»
آن شب تا صبح با محمدرضا حرف زدم. با همان روحیه سرشار همیشگی‌اش از مجاهدین و رؤیاهایش برای پیوستن به صفوف آنها گفت و این شعر همیشگی‌اش را در پایان حرفهایش با مورس برایم خواند:
هرکه در این بزم مقربتر است جام بلا بیشترش می‌دهند
هر که بود تشنه دیدار دوست آب لب نیشترش می‌دهند
فردا صبح محمدرضا برای دادگاهی رفت که دیگر از آن برنگشت و ثابت کرد که در بزم رهاشدگان از مقربان بلاجو بوده است...
خاطره سوم - 14یا 15مرداد 67 - بند غربی –سلول دوم
حالا من هم به سلول منتقل شده‌ام، بی‌آن که بدانم چه چیزی در شرف وقوع است. خودم را برای همان سرنوشتی آماده می‌کنم که دیگران کردند. برخلاف تصورم که گمان می‌کردم تمامی سلولها از دوستانم پر هستند، سلولها خالی‌اند. سکوت وهمناکی تمام طول روز بر راهروی بند انفرادی حاکم است. به خودم دلداری می‌دهم که حتماً بچه‌ها توی بند شرقی هستند. در تصوراتم دوباره صحنه ورود شان به بند را به‌ تصویر می‌کشم و به شوخی می‌گویم که الکی چقدر نگران شما بودم. اما هر روز که در بی‌خبری مطلق می‌گذرد نگرانی‌ام بیشتر می‌شود. شبی در سکوت مطلق سلول در حال قدم زدن هستم که ناگهان سر و صدای مشکوکی از راهرو توجهم را جلب می‌کند. از روزن کوچکی که روی در فلزی تعبیه شده، سعی می‌کنم بیرون را ببینم. صدای گاری غذا، صدای پچ پچ پاسداران و صدای ناله خفیف زنی می‌آید. بیشتر دقت می‌کنم؛ زنی با پاهای آش و لاش شده، پیچیده در چادری سیاه روی گاری قرار دارد. پاسداران کشان کشان او را به سلول مجاور می‌برند و در را محکم می‌بندند. وقتی بعد از تلاش بسیار توانستم با مورس با او حرف بزنم متوجه شدم که او خواهر مجاهد اقدس همتی است که چندی قبل به‌عنوان پیک سازمان دستگیر شده است. می‌گفت شکنجه بسیار شده است و تقریبا تمام بدنش فلج است و می‌گفت که «دارم همه تلاشم را می‌کنم که اسرارم را حفط کنم و گرنه دست به خودکشی خواهم زد». به روحیه سرشارش غبطه می‌خورم. می‌گفت: «امروز در بازجویی، بازجو سعیدی کار عجیبی کرد. بعد از این‌که مرا از تخت شکنجه باز کرد، چشم‌بند مرا برداشت و روبه‌روی من ایستاد تا او را ببینم. احساس می‌کنم این علامت آن باشد که رفتنی‌ام. خواهرمان اقدس (پروین) درست حدس زده بود. او به همراه همرزم دیگرش نسرین خانجانی در همان روزهای اول شروع قتل‌عام بدار آویخته شدند. او پنجمین عضو خانواده‌اش بود که اعدام شده بود.
خاطره چهارم - 17 الی 18مرداد 67 – سلول دوم بند غربی
سکوت وهمناکی بر راهروی بند حاکم بود، هر چه به در گوش می‌خواباندم صدایی نمی‌آمد. نگرانی از این‌که چه بر سر یاران و همبندانم آمده است، لحظه‌یی آرامم نمی‌گذاشت. انگار، گویی گدازان در سینه‌ام کار گذاشته بودند. هنوز بعد از 30سال وقتی به آن لحظات فکر می‌کنم، آن سوزش سینه را احساس می‌کنم. در میان این سکوت ناگهان صدای فریادی مرا به خود آورد و صدای باز شدن دری، صدا آشنا بود. بله، این صدای محمد بود. محمد گلپایگانی که در بند روبه‌رو محبوس بود. محمد از آن سنخ مجاهدانی بود که نمی‌توانست برای حفظ خود محافظه‌کاری کند. انگار، تمام وجودش از جنس شورش و فریاد بود. شاید به همین دلیل بود که قبل از این‌که پاسداران به سراغش بروند او خود را جلو انداخته بود. صدایش می‌آمد که: «دوستانم را کجا بردید؟ چه بر سرشان آوردید؟ من هم می‌خواهم پیش آنها بروم». پاسداری با تمسخر می‌گفت که: «عجله نکن. نوبت تو هم می‌رسد». محمد اما، گویی آن روز فرمانده صحنه بود. فریادش بلندتر شد و همهمه در گرفت. صدای سردژخیم از پشت می‌آمد که بیرون بکشیدش. محمد را از بند بیرون آوردند. حالا می‌توانستم طنین صدایش را واضح‌تر بشنوم. همچنین می‌توانستم چهره‌اش را ترسیم کنم که رگهای گردنش متورم شده و با همان صورت لاغر و تکیده‌اش، کف بر لب آورده است. محمد آن روز، نه تنها سکوت وهمناک بند انفرادی را بر هم زد بلکه با این آخرین جمله‌اش راه را نشان داد که چه باید کرد: «شما که جز کشتن مجاهد راه دیگری ندارید، بیایید، من مجاهدم» ؛ این آخرین جمله محمد، در راهرو طنین خاصی داشت.
حالا دیگر داشتم مطمئن می‌شدم که چه اتفاقی دارد می‌افتد. برای همین این احساس را داشتم که آخرین بار است که صدای محمد را می‌شنوم. بی‌اختیار، آخرین دیدارمان را به یاد آوردم که در هواخوری کوچک بند داشت ترانه ”مرا ببوس“ را زمزمه می‌کرد. به او نزدیک شدم. گفتم: «ممد چه می‌کنی؟» می‌دانست که برای سر به‌سر گذاشتن آمده‌ام. ترانه را ادامه داد… که می‌روم به سوی سرنوشت... . و بعد یک‌باره قطع کرد که: «گاهی دلم می‌گیرد که اگر این رژیم به حیاتش ادامه بدهد، چه بر سر نسلهای بعدی این جامعه می‌آید؟ چه بر سر میلیونها حامد و محبوبه می‌آید؟ گاهی ناشکری خدا را می‌کنم که چرا به جای یک جان هزار جان به من ندادی که برای برانداختن خمینی فدایش کنم». از عمق تعهدش، احساس فروتنی در مقابلش کردم. حامد و محبوبه، فرزندان کوچک محمد بودند که هرگاه برای ملاقات می‌آمدند، اتاق ملاقات و نظم پاسداران ساخته را بهم می‌زدند. ... .20سال بعد، وقتی بعد از آزادی از زندان به ملاقات حامد و محبوبه رفتم، عکس پدر با همان صورت تکیده‌اش بر دیوار بود. در نگاه جدی حامد و لبخند محبوبه که حالا دانشجوی دانشگاه بودند، می‌شد محمد را پیدا کرد، با همان روح شورشگر و توفنده‌اش... ..
بی خبری از ابعاد کشتار
در ایام قتل‌عام‌ها در سال 67، یکی از تاکتیک‌های دژخیمان برای مرعوب کردن زندانی، بی‌خبر نگاه داشتن او از آن چیزی بود که در حول و حوش او اتفاق می‌افتاد. برای همین، در زندان کوچک شهرستان سمنان به‌محض شروع پروژه اعدام‌ها، همه ملاقاتها قطع شده بود و هر گونه رابطه با دنیای بیرون از زندان ناممکن شده بود و تنها پاسداران دست‌چین شده‌یی به‌ نگهبانی گماشته می‌شدند که خودشان هم امکان تردد چندانی به بیرون نداشتند. قتل‌عام‌ها در یک سکوت و بی‌خبری مطلق شروع شده بود و برای من زندانی هم، که روزانه یکی یکی دوستان و یارانم برای حلق‌آویز می‌رفتند، فهمیدن این‌که آنها کجا می‌روند و چه بر سرشان می‌آید سخت بود. وقتی خودم، سرانجام در مهرماه 67 به دادگاه ویژه وارد شدم و به‌اصطلاح دادستان خطاب به حاکم ضد شرع گفت: «حاج آقا! این آخرین نفر است و بقیه همه به درک واصل شدند»، باورش برایم سخت بود. با خودم گفتم این برای مرعوب کردن من است. بعد که به من گفته شد تو به جای اعدام 15سال زندان محکوم شدی، باز هم جدیت تمام این داستان برایم دشوار بود. من، روزها و ماهها و سالهای سکوت را در زندان می‌دیدم؛ اما نمی‌خواستم باور کنم که همه آن یارانم سر بدار شدند. اکبر ذوالفقاری با آن سن کم‌اش، احمد صفری با آن صدای زیبایش و حنیفی که در انتظار پدر بود، علی عرب وزیری با آن عشق و شیدایی بی‌حد و حصرش به آرمان، بهنام بیابانکی با آن شیطنتهای دوست داشتنی‌اش و خلیل و رضا دلاوری و حمید و ابوالفضل و ابراهیم و محمد و تقی… به‌همین خاطر، در قدم زدنهای طولانی در انفرادی، تنها کارم شده بود صحبت کردن با همین یارانم و تصور دیدار دوباره آنها. اگر‌ چه در ته دلم دیگر مطمئن شده بودم که دیگر آنها را نمی‌بینم… این بی‌خبری، تا یک سال و نیم بعد که به اوین منتقل شدم ادامه یافت. در مسیر انتقال به اوین از طریق دوستی که تازه دستگیر شده بود در جریان قرار گرفتم که این کشتار، مختص زندان شهرستان نبوده و سراسری بوده. بعد وقتی وارد اوین شدم و سر جمع شده تمام زندانیان باقی مانده از سراسر کشور را که کمتر از 700نفر بود مشاهده کردم، تازه به ابعاد فاجعه پی بردم. دوستی که به‌تازگی از زندان گوهردشت منتقل شده بود تعبیر زیبایی داشت: «ما 300نفر بودیم که به گوهردشت رفته بودیم. وقتی برمی‌گشتیم 12-10نفر بیشتر نبودیم. مثل یک باغ پر از گلی بودیم که دیوانه‌یی با چوب به جانش افتاده باشد و همه را قلع و قمع کرده باشد. چهارتایی که سرپا مانده بودند هم، سرشکسته و کمر شکسته شده بودیم». بله، تازه بعد از ورود به اوین و دیدن تک و توک نفراتی که از زندانهای سراسر کشور مانده بودند متوجه شدم که رقم 30هزار حلق آویز، رقم بسیار محتاطانه و حداقلی است که مقاومت بیان می‌کند. چون آن چه اتفاق افتاده بود، یک انتقام کور و خمینی‌صفتانه اسرا و هواداران مجاهدین بود که در تاریخ بی‌سابقه بود.
دوشنبه‌های انتظار
در گرک و میش هوای صبحگاهی، اتوبوس تهران – سمنان به سرعت به شهر گرمسار نزدیک می‌شود. در صندلی پشت سر راننده نشسته‌ام. درحالت نیمه‌بیدار، نگاهی هم به‌ راننده و هم به‌ جاده دارم. در نقطه‌یی، راننده سرعت را کم می‌کند و به من اشاره می‌کند که صندلی کناری را خالی کنم که مسافر داریم. پیرزنی با کمر خمیده سوار می‌شود. زنبیلی سنگین در دست دارد. کمکش می‌کنم که بالا بیاید. کنار پنجره می‌نشیند. راننده با خوشرویی می‌پرسد: «مادر چطوری؟ می‌ری زیارت؟» پیرزن تشکر می‌کند و می‌گوید: «آره مادر، می‌رم به کعبه همیشگی‌ام». وقتی اتوبوس حرکت می‌کند، نگاهم به تابلوی کنار جاده می‌افتد: ”روستای ریکان“. بی‌اختیار به یاد آخرین گفت و گویم با محمدرضا در آستانه اعدامها می‌افتم. او اهل ریکان بود و آن قدر از روستایش برایم گفته بود که انگار دیگر همه مردمش را می‌شناختم. راننده افکارم را پاره می‌کند: «پیرزن هر هفته دوشنبه صبح‌ها، مسافر من است. می‌گوید که به دیدار عزیزش می‌رود. 7-8سالی که من توی این خط کار می‌کنم، او هر دوشنبه می‌آید. هیچ وقت هم تأخیر ندارد، با همین زنبیلش که می‌بینی پر از خوردنی است. به پیر زن نگاه می‌کنم. سرش را به شیشه پنجره چسبانده و چشمانش را بسته بود. به زنبیلش نگاهی می‌اندازم؛ پر از میوه است و یک نایلون پر از هویج تازه. دوباره گوی آتشینی در سینه‌ام شروع به سوزش می‌کند. دیگر راننده و اتوبوس و مسیر را فراموش کرده بودم و نگاهم را نمی‌توانستم از پیرزن بردارم. نمی‌دانم بقیه مسیر چگونه گذشت. فقط به یاد دارم که همراه پیرزن پیاده شدم و نگاهش کردم. او با همان شوق و اشتیاق زنبیلش را برداشت و از میدان اصلی شهر به سمت زندان به‌راه افتاد. همان جا ایستادم. بیش از نیم ساعت نگذشت که پیرزن برگشت. گفتم: «مادر سلام، ملاقات کردی؟» با مهربانی نگاهم کرد و گفت: «نه مادر می‌گویند پسرم ملاقات ممنوع است. می‌گویند محمدرضا ممنوع الملاقات است. 12سال است که هر دوشنبه این را می‌گویند. اما من که محمدرضایم را فراموش نمی‌کنم. تا زنده‌ام می‌آیم… به یاد محمدرضا افتادم که برای خنده می‌گفت: «به این ننه‌مان گفتیم هویج برای چشم زندانی خوبه که ضعیف نشه، حالا هرهفته برام هویج می‌آره». مادر به سمت ترمینال اتوبوسها رفت، با همان زنبیلی که حالا آن را خالی کرده بود و به مستمندی بخشیده بود. می‌خواستم فریاد بزنم: «مادر، جای دیگری دنبال محمدرضا بگرد». اما پیرزن رفته بود، با همان پشت خمیده اما چشمان امیدوارش... ... ..
بر گرفته از صفحه فیس بوک مجاهدین خلق

در فرودگاه تهران «بازداشت اسماعیل گرامی‌مقدم ، درحین ورود به خاک ایران»

خبر / رادیو کوچه

«اسماعیل گرامی‌مقدم»، سخن‌گوی حزب اعتماد ملی و نماینده سابق مجلس ایران، روز جمعه بیست و ششم تیر ۱۳۹۴ در تهران بازداشت شد.
بنابه گزارش برخی رسانه‌های خبری ایران، «اسماعیل گرامی مقدم» هنگامی‌که قصد ورود به خاک ایران، از طریق مرز هوایی فرودگاه بین‌المللی تهران را داشت، بازداشت شد.

اسماعیل گرامی مقدم متولد ۱۳۴۵ در بجنورد، سخن‌گوی حزب اعتماد ملی، مشاور «مهدی کروبی» و نماینده سابق مردم بجنورد در مجلس شورای اسلامی بود که در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ از مهدی کروبی حمایت کرد.
«اسماعیل گرامی مقدم» همچنین، علاوه بر عضویت در سپاه پاسداران، معاونت وزارت کشور در دولت محمد خاتمی را نیز بر عهده داشته است.

بیانیه همبستگی ملی جمهوری‌خواهان «مبارزه برای دمکراسی در ایران مسقل از جمهوری اسلامی و قدرت‌های خارجی»

گزارش /

رژیم جمهوری اسلامی ایران و ولایت فقیه رژیمی مستبد و متجاوز به حقوق مردم ازاوان انقلاب مردمی در ایران بوده و هیچ نوع مشروعیتی از رای آزاد مردم ایران نداشته و حقوق مردم را بطور مستمر و گسترده پایمال کرده است. جای هیچ تردیدی نیست که این رژیم هرگز توان پاسخ گوئی به خواستهای دمکراتیک ملت ایران را ندارد، فساد، دزدی، ورشکستگی و … کلیه ساختارهای دولت را فرا گرفته است و باید برای رسیدن به دموکراسی از آن گذر کرد.
عناصر و نیروهای آزادیخواه معتقد به استقلال ایران، بدیل دمکراتیک برای آبادی و آزادی و عدم وابستگی ایران آینده می باشند، نه وابستگان و آنهائیکه  سر سپرده بیگانگان شده اند.ما به تمامیت ارضی کشورمان پایندی راسخ داریم  و بهمراه سایر هموطنان آزادیخواه و مستقل مان در مقابل تجاوز و دست اندازی بیگانگان به میهن مان ایران با جان و دل و بی امان دفاع خواهیم کرد.
شرم آور است که متاسفانه بخشی از فعالان نیروهای سیاسی در نبود یا با کمبود یک جریان بزرگ سیاسی مستقل و با برنامه، خود را به اردوی طرفداران غرب و امریکا آنهم با بهانه و قصد نجات وطن نزدیک کرده و به فعالیت خود ادامه می دهند .  آنها با کمک گرفتن از بیگانگان،ضعف و بی مایگی خود را نشان می دهند. در صورتی که  پذیرش اصل استقلال بدون هیچ قید و شرطی راه نجات مردم ایران است.

ما همه ی این تلاش ها را زیان آور می دانیم. هیچ چیز جز رأی و اراده ی مردم  ایران ضامن استقلال کشور نیست. توصیه ما به این افراد و گروهها اینست که تا دیر نشده به اصل استقلال و عدم وابستگی چه مستقیم و چه غیر مستقیم به قدرتها و دولتهای خارجی و نیز به رژیم جمهوری اسلامی را بطور کامل رعایت کرده و فراموش نکنیم در تاریخ صد ساله گذشته تمام افراد و نیروهائیکه در زیر سایه ی قدرتها  و دولتهای خارجی حرکت کردند ، مسبب عقب ماندگی اجتماعی و سیاسی جامعه ایران بوده اند  و نتیجه اعمال این سیاست های وابسته چیزی جز استقرار حاکمیت خودکامه و عقب مانده رژیم جمهوری اسلامی و ولایت فقیه آن بر کشور و مردم ایران نبوده است.
امردیگر چشم دوختن بخش زیادی از نیروهای سیاسی به اصلاحات در درون نظامهای استبدادی فاسد بوده است. تجربه ی سالهای دراز گذشته در راه مبارزه سیاسی – اجتماعی و برای کسب استقلال و آزادی ایران و رشد بر میزان عدالت اجتماعی ،این بوده است که اصلاحات در چارچوب نظامهای فاسد و استبدادی به نفع حقوق ملی انجام نمی گیرد بلکه منجر به مستحکم تر شدن پایه های نظام استبدادی و وابستگی بیشتر به بیگانگان می شود. نمونه ی آن پدید آمدن نظام ولایت فقیه و بی نتیجه ماندن اصلاحات در آن  مباشد. می بایست متحدا خواهان دگرگونی بنیادین در ایران بود و اتخاذ این روش و سیاست میتواند به حاکمیت رژیم استبدادی و دیکتاتوری مذهبی ولایت فقیه پایان دهد، نه حمایت از” اصلاح طلبان” درون رژیم که تا کنون امتحان شده است و عدم صلاحیت خود را در عرصه های مختلف بارها به اثبات رسانده اند.
در عرصه سیاست داخلی و خارجی نیروهائیکه به مماشات با “تمدن غرب” و شهر آئینی اروپائی و نزدیکی با آمریکا و با حمایت اقتصادی مالی و سیاسی آنها در واقع سیاست خصوصی سازی و وابسته ساز نئولیبرالیسم را در ایران حمایت می کنند و به پیش می برند، آب به آسیاب سرمایه داری جهانی سلطه گر میریزند، و بجای اتخاذ سیاست اقتصادی عادلانه و  پایاپای بر اساس منافع متقابل ( بر پایه موازنه منفی و به شیوه ی دکتر مصدق)، به حفظ و تداوم رژیم کمک می کنند. نمونه های این گونه سیاست مخرب و ضد انسانی غرب در اکراین و یونان و اسپانیا بخوبی نشانگر این واقعیت تلخ استراتژی نوین کشورهای اروپائی و آمریکا جهت گسترش سلطه خو بر منابع نفتی و تداوم جنگ بین عدالتخواهی و بی عدالتی در اروپا و کشور های “پائین دست باختر آسیا” می باشد.



ما همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران هشدار میدهیم که دخالتهای بیگانگان و قدرتهای خارجی در نا امن کردن مرزهای ایران و بخطر انداختن حفظ تمامیت ارضی ایران جدی است، فریب وعده های پوچ قدرت های بزرگ را نباید خورد و توافق های جدید با قدرت های بزرگ هیچگونه کمکی به پیشبرد خواستهای ملت ایران نمی کند، بلکه باعث تاراج منابع ملی و وابسته کردن هر چه بیشتر وطن ما خواهد شد وخطرهای بالقوه بزرگ را بدنبال خواهد داشت.همچنین اکنون که نظام جمهوری اسلامی و در راس آن ولی فقیه بعد از سالیان متمادی گرفتار کردن ایران در بحران هسته ای و تحمیل ضررهای هنگفت و میلیاردی به بنیه ضعیف اقتصاد بیمار ایران ،در پی توافق وین جام زهر چشم پوشی از خطوط قرمز هسته ای خود را سر کشیده است و مجبور به پذیرش خطوط قرمز قدرتهای جهانی شده است ،هشدار می دهیم که این نظام نیازمند بحران وادامه بحران سازی می باشد. تجربه نشان دا ده است که نظام حاکم همانگونه که در پی تسلیم نامه های گذشته همچون پذیرش قطعنامه 598 ، برای جلوگیری از اعتراض مردم دست به سرکوب زد، اینبار نیز شرایط سرکوب داخلی و مخالفان را فراهم می آورد و وظیفه هر ایرانی آزاده و نیز نیروهای سیاسی مستقل ،افشای سیاستهای خانمانسوزنظام ولایت فقیه و دفاع از حقوق مردم است.
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران  بر این نظر است که سرنوشت ایران وخاورمیانه باید به دست مردم ایران و مردم کشورهای منطقه رقم بخورد، از تجربه های تلخ و ناگوار وغیرانسانی در افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، یمن و.. درس بیاموزیم  تنها تکیه گاه ما باید نیروی مردم ایران باشد، تا  پیروزی برای استقرار استقلال، آزادی، مردم سالاری و جدائی نهاد دین از دولت از طریق جنبش عمومی مردم ایران ممکن گردد.
پیروز باد مبارزات استقلال طلبانه مردم ایران.
بر قرار باد آزادی و استقلال.
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران